NC 燦CHAN [14]

CUT SCENE 
 燦CHAN 14

นิ้วมือเรียวค่อยๆลูบไล้จากแผลงอกแกร่งจนมาถึงลำคอ ก่อนจะจับประคองใบหน้าคมให้หันมาสนตากัน วิตาทีนี้ปาร์คชานยอลรู้สึกเหมือนกำลังจะจุกตาย ทุกอย่างมันดูน่าอึดอัดไปหมด ก้อนน้ำลายถูกกลืนลงคออย่างยากลำบาก เมื่อคนตัวเล็กมองเขาด้วยสายตาเหมือนกำลังออดอ้อน

"มองผมสิ...คุณชาน"

ทันทีที่เสียงหวานเงียบไป เสียงผ่อนลมหายใจหนักๆก็ดังขึ้นแทน...

สายตาทั้งคู่หยุดนิ่งขณะที่สบตา หากแต่มือเล็กกลับซุกซนอยู่แถวๆเม็ดกระดุมสีเข้ม แบคฮยอนค่อยๆแกะมันออกจากรังดุมและใช้ฝ่ามือสอดเข้าไปสัมผัสลอนกล้ามเนื้อเบาๆ ละเลงมือลูบไล้จนตัวสูงต้องเอนกายลงพิงกับโซฟา

"ใครสอนให้ทำแบบนี้หื้ม?" ร่างเล็กถูกรวบให้เลื่อนมาใกล้ จนหน้าท้องแทบจะติดกัน

"มะ ไม่มี" ตอบออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แบคฮยอนหันหน้าหนีเมื่อรู้สึกได้ถึงส่วนแข็งขืนใต้กางเกงเนื้อดี ที่กำลังพองดันสะโพกของเขา

ชานยอลหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเห็นว่าคนบนตักหน้าขึ้นสีจนแดงไปทั่วแก้ม สุดท้ายลูกแมวมันก็เป็นได้แค่ลูกแมวอยู่วันยังค่ำ

"แค่นี้ก็หันหน้าหนีแล้วเหรอ?"

"..."

"แค่นี้มันไม่ทำให้ผมหยุดสายตาไว้ที่คุณได้หรอกนะ" ถ้อยคำสบประมาทถูกพ้นออกมาจนคนที่นั่งอยู่ตักใจไม่ดี

"อื้อ!!" ชานยอลไม่รอให้แบคฮยอนได้แก้ตัว ริมฝีปากบางถูกครอบครองอีกครั้ง กดจูบย้ำๆจนร่างเล็กระทวย

รสจูบที่ทั้งดุดันและอ่อนหวาน นี้แหละรสชาติของปาร์คชานยอล...

แบคฮยอนกลายเป็นคนตามเกมอีกครั้งเมื่อลิ้นร้อนถูกส่งเขามาฉกชิมความหวาน ขบเม้นจนเกิดเสียงชื้นแฉะ ดูดดื่มจนแทบละลาย ทั้งรู้สึกดีและวาบหวามในเวลาเดียวกัน แต่แบคฮยอนไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนี้

ริมฝีปากอิ่มฉ่ำวาวไปด้วยน้ำสีใสจากการแลกจูบ คนตัวเล็กยกมือขึ้นปาดมันออกช้าๆก่อนจะวางมือลงไปบริเวณหัวเข็มขัดสีเงิน จากนั้นก็จัดแจงปลดมันออก รวมไปถึงซิบกางเกงด้วยเช่นกัน

ไม่รู้เหมือนกันว่าไปรวบรวมความกล้ามาจากไหน รู้ตัวอีกทีเขาก็ลงมานั่งอยู่ระหว่างขายาวๆแล้ว ร่างเล็กช้อนตาขึ้นมองคนตัวสูงด้วยสายตาหวานเยิ้ม ก่อนที่จะเอื้อมมือไปดึงกางเกงและอันเดอร์แวร์ลงมากองไว้ที่ปลายเท้า เผยให้เห็นแกนกายใหญ่ที่ดีดผึงขึ้นมา โชว์หราต่อหน้าเขา

มือสั่นๆถูกส่งไปคว้าแท่งเนื้อเอาไว้ น้ำลายถูกกลืนลงคออย่างยากลำบาก แบคฮยอนแลบลิ้นออกมาเลียปากให้น้ำลายเคลือบริมฝีปากด้วยอาการเคอะเขิน ก่อนที่เขาจะก้มลงไปทำสิ่งที่ไม่คิดมาก่อนว่าตัวเองจะกล้าทำ และดูเหมือนว่าอีกคนก็คิดไม่ถึงเช่นกัน

"อื้ม อ่าห์"

ภาพที่เห็นอยู่ตอนนี้ ปาร์คชานยอลเองก็แทบไม่อยากจะเชื่อ ภาพริมฝีปากสีหวานกำลังครอบครองแกนกายใหญ่ พร้อมกับผงกหัวขึ้นลงเป็นจังหวะ แทบคลั่งทุกครั้งเวลาคนตัวเล็กช้อนตาขึ้นมามอง

แบคฮยอนคายแท่งเนื้อออกมาก่อนจะประคองมันเอาไว้ แล้วจงใจใช้ลิ้นแตะเบาๆที่ส่วนหัว ตวัดลิ้นเลียราวกับว่ามันคือไอศกรีมแท่งโปรด เขาค่อยๆใช้มือรูดรั้งมันไปพร้อมๆกับโลมเลียไปทั่วทั้งแกนกายใหญ่

"อ่าห์ บะแบคฮยอน"

ยิ่งเสียงครางดังถี่มากเท่าไหร่ แบคฮยอนก็ยิ่งเร่งจังหวะมือเร็วขึ้นเท่านั้น สลับกับแกล้งหยุดมือแล้วโลมเลียแกนกายใหญ่คับปากแทน โดยที่ไม่รู้เลยว่าเจ้าของแท่งเนื้อกำลังรู้สึกเสียวซ่านจนแทบจะปลดปล่อยออกมาคาปากของเขา

"ค่อยๆ อย่าให้....อื้ม....โดนฟัน อ่าห์"

แม้ว่าจะเจ็บที่ถูกฟันขบลงมาบนท่อนเอ็น แต่ความรู้สึกวาบหวามมันก็มีมากกว่า เสียงคำรามเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆเมื่อคนตัวเล็กเร่งจังหวะทั้งมือทั้งปาก รูดรั้งและดูดอมจนความกระสันพุ่งขึ้นสูง หากแต่เขาไม่ต้องการให้แบคฮยอนมารองรับการปลดปล่อยของเขา

"อื้อ อะ อ่าห์" ชานยอลดึงแกนกายออกมาจากปากบางสีสด ก่อนจะปลดปล่อยของเหลวสีขาวขุ่นออกมา

"อื้อ!! คุณชานปล่อยผมนะ !!" โวยวายเสียงดังเมื่อถูกจับกดลงโซฟานิ่ม ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนเริ่มแต่เขาก็ไม่ได้อยากจะเป็นฝ่ายถูกกระทำ 

ร่างสูงคร่อมทับกักขังไม่ให้แบคฮยอนดิ้นหนีไปไหน ชานยอลพยายามจะมองใบหน้าหวาน หากแต่อีกฝ่ายก็เอาแต่เบือนหน้าหนี

"เด็กลามกจะต้องถูกทำโทษ!!"

"อ๊ะ อื้อ!!" คนตัวเล็กถูกรวบมือขึ้นไปไว้เหนือหัวด้วยมือใหญ่แค่เพียงข้างเดียว แบคฮยอนเริ่มอ่อนแรงเมื่ออีกฝ่ายก้มลงมาป้อนจูบ กดแช่มันอยู่อย่างนั้นโดยไม่มีการลุกล้ำใดๆ

หากแต่นั้นมันก็แค่การหลอกล่อไล่ต้อนลูกแกะน้อยให้หลงเข้าไปในถ้ำเสือ เสื้อยืดสีขาวค่อยๆเลิกขึ้นไปจนถึงอก ชานยอลส่งมือไปลูบไล้บั้นเอวบาง ลากเลื่อนมาจนถึงหน้าท้อง จนในที่สุดชานยอลก็จัดการรั้งหัวกางเกงลง พร้อมกับโยนมันออกไปให้พ้นจากเรียวขาขาว

แบคฮยอนสั่นเทาไปทั่งร่าง ทุกครั้งที่มือหยาบลูบไล้ต้นขาด้านในประกอบกับแววตาของเจ้าเล่ห์ของอีกคนก็ยิ่งทำให้เขาใจสั่น ยิ่งพยายามหุบขาไม่ให้อีกฝ่ายมายุ่มย่ามก็เหมือนยิ่งเปิดโอกาสให้ร่างสูงพุ่งเป้าไปที่ส่วนอื่นแทน

เสื้อยืดสีขาวถูกเลิกขึ้นสูงจนเห็นแผ่นอกบางกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะหายใจ นิ้วหัวแม่มือเย็บเฉียบแตะลงบนยอดอกแผ่วเบา ก่อนจะออกแรงบดขยี้จนร่างเล็กต้องจิกเล็บลงบนเบาะโซฟา ใบหน้าคมโน้มลงต่ำครอบริมฝีปากลงบนยอดอก กระหวัดลิ้นหยอกล้อจนมันเริ่มแข็งสู้ลิ้น ส่วนอกอีกข้างก็ใช้มือสะกิดเขี่ยสลับกับบีบเค้นไม่ให้น้อยหน้ากัน

"อะ อื้อ อ่า" พื้นที่แคบๆบนโซฟาไม่ได้เป็นปัญญาสำหรับผู้คุมจอมหื่น เสียงครางดังระงมขึ้นเป็นระลอก ความรู้สึกวาบหวามเริ่มก่อตัวมากขึ้น ตามจำนวนรอยจ้ำสีสดที่กระจายอยู่เต็มแผ่นอกบาง

แบคฮยอนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะขาดอากาศหายใจ ใบหูเล็กถูกขบกัดเบาๆสลับกับใช้ลิ้นหยอกล้อ เลื่อนต่ำลงมาซุกไซร้ซอกคอขาว มันขาวจนชานยอลอดใจไม่ไหวที่จะดูดเม้มเพื่อแต่งแต้มร่องรอยสีกุหลาบลงไป หน้าท้องหดเกร็งทุกครั้งเวลาที่ฝ่ามือเย็นๆลูบไล้ แต่นั้นมันยังไม่น่ากระดากอายเท่ากับการที่อีกฝ่ายกำลังจงใช้ถูไถแท่งเนื้อกับต้นขาของเขา

"คุณชะ ชาน อ๊ะ อ่า อย่าทำรอย" เสียงหวานพูดตะกุกตะกักจนแทบฟังไม่ได้ศัพท์ และแบคฮยอนคงไม่รู้ว่าการออกปากปรามผู้คุมด้วยน้ำเสียงแบบนี้ ยิ่งทำให้อีกฝ่ายอยากแกล้ง

ในเมื่อไม่ให้ทำรอยตรงคอ ก็แสดงว่าตรงอื่นก็ทำได้....

“อะ อือ พะ พอแล้ว อ๊า”

หัวไหล่ หน้าท้อง และอกบาง ถูกแต่งแต้มไปด้วยรอยรักเต็มไปหมด แบคฮยอนบิดเร้าไปมาอย่างทรมาน เมื่อมือหนาเคลื่อนลงมาลูบแกนกายเล็กผ่านชั้นในสีขาว เคล้นคลึงจนมันเริ่มตึง เสียงครางยังคงเล็ดลอดออกมาแม้ว่าคนตัวเล็กจะพยายามกัดปกตัวเองเอาไว้  ริมฝีปากบางถูกครอบครองอีกครั้ง ราวกับว่าอีกคนไม่ต้องการได้ยินเสียงหวานๆ

ร่างสูงบดเบียดริมฝีปากให้แนบแน่น แลกลิ้นฉกชิมความหวานจากรสจูบ แค่นี้ชานยอลก็แทบจะคลั่งตายอยู่แล้ว เขายังอยากถะนุถนอมคนตัวเล็กอยู่ และเสียงครางหวานบวกกับท่าทางบิดเร้า ก็คือตัวการที่ทำให้เขาขาดสติ จนอยากจะคว้าร่างเล็กมากดกกระแทกแรงๆสักครั้ง

“พร้อมถูกลงโทษรึยัง หื้ม?” เสียงทุ้มๆกระซิบถามคนตัวเล็กที่นอนหอบหายใจถี่ๆอยู่บนโซฟา แบคฮยอนทำเขาไว้แสบมาก จากคนที่เคยสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเด็กดื้อที่ปั่นประสาทเขาจนหัวเสีย และคนอย่างปาร์คชานยอลก็จะไม่มีทางปล่อยให้เด็กดื้อรอดพ้นจากความผิดข้อนี้ไปได้

ชั้นในสีขาวถูกรูดรั้งออกไป เผยให้เห็นแกนกายเล็กที่ชูชันบ่งบอกว่ากำลังรู้สึกมากแค่ไหน เสียงหัวเราะทุ้มๆดังขึ้นมาเบาๆเมื่อเห็นร่องรอยที่ตัวเองเป็นคนสร้าง ขาเรียวเล็กถูกจับให้ตั้งชันขึ้น บทลงโทษกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว

“อ๊ะ อ่า อึก” ร่างเล็กกระตุกเกร็งทันทีที่ถูกก้านนิ้วยาวแตะลงบนช่องทางสีหวาน แบคฮยอนพยายามส่ายหน้าไปมาเป็นเชิงห้าม แต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมฟังแถมยังดันนิ้วยาวเข้ามาจนสุด

ไม่มีถ้อยคำหรือบทสนทนาเกิดขึ้นต่อจากนี้ มีเพียงแค่เสียงหอบหายใจกับเสียงครางของคนตัวเล็ก…

ก้านนิ้วยาวดันเข้าออกช่องทางด้านหลัง มือข้างที่ว่างก็จัดการปนเปรอให้กับแกนกายเล็ก รูดรั้งขึ้นลงตามความยาว เร่งจังหวะช้าเร็วจนอีกคนต้องกัดนิ้วตัวเองเอาไว้ สมองขาวโพล่นไปหมดแบคฮยอนไม่สามารถรับรู้อะไรได้แล้วนอกจากความรู้สึกเสียวกระสันที่อีกคนกำลังมอบให้ ความรู้สึกชื้นแฉะบ่งบอกว่าตอนนี้ร่างสูงกำลังใช้ปากกับส่วนนั้นของเขา

“อื้อ อ๊ะ อ่า”ความกระสันพุ่งทะยานขึ้นสูง เมื่อมือใหญ่ที่กอบกุมแกนกายของเขาเร่งจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆ หากแต่มันกลับถูกกระชากให้ร่วงลงมาสู้พื้นในวินาทีถัดมา ใบหน้าคมก้มต่ำลงมากระซิบเปล่งเสียงแผ่วเบา น้ำเสียงที่พูดฟังดูราวกับว่าต้องการเยาะเย้ย

“ผมจะไม่ช่วยคุณแล้ว ถือว่าเป็นการลงโทษคุณ” ร่างสูงลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะก้มลงไปคว้าเอากางเกงที่ถูกถอดกองไว้ข้างโซฟาขึ้นมาสวมใส่ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ยัดขาใส่กางเกง แบคฮยอนก็แผลงฤทธิ์ใส่เขาอีกแล้ว และดูเหมือนว่าครั้งนี้จะหนักหน่วงเอาการ

คนตัวเล็กย้ายตัวเองขึ้นมานั่งบนตักผู้คุมอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้มันแตกต่างกันตรงนี้เราทั้งคู่ไม่ได้ใส่อาภรณ์ชิ้นล่าง มันถึงเป็นเรื่องที่ห้ามไม่ได้ที่สะโพกนุ่มจะกดทับอาวุธประจำกายของคนตัวสูง เรียงคิ้วขมวดเล็กน้อยบ่งบอกว่าแบคฮยอนกำลังไม่พอใจกับการกระทำของคุณชาน

ทำให้เขารู้สึกมากขนาดนี้แล้วยังจะกล้าพูดว่าจะไม่ช่วย แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน!!!

คนที่ปลดปล่อยแล้วก็พูดได้ แต่สำหรับคนที่ยังรู้สึกค้างคาอยู่มันก็ย่อมไม่สบายตัวเป็นธรรมดา แบคฮยอนขยับตัวไปมาบนหน้าตัก เขาใช้มือเกาะบนไหล่กว้างที่ยังมีเสื้อเชิ้ตสีเข้มสวมใส่อยู่แต่ไม่ได้ติดกระดุม บดเบียดสะโพกนิ่มเคล้าคลึงบางอย่างที่กำลังพองขยายอีกครั้ง แม้ว่าจะปลดปล่อยไปแล้ว

แบคฮยอนทอดสายตาหวานเยิ้มมองคนตัวสูงที่ยังคงปั้นหน้านิ่งไม่แสดงออกถึงอารมณ์ความรู้สึก เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าจะทนได้นานสักแค่ไหน....

มือเรียวคว้าแท่งเนื้ออุ่นไว้เต็มกำมือ ก่อนจะหย่อนตัวลงไปให้ช่องทางที่ถูกเบิกทางแล้วจ่ออยู่กับแกนกายใหญ่ ก่อนที่ช่องทางสีหวานจะกลืนกินแท่งรักไปจนหมด นาทีนี้แบคฮยอนไม่สนแล้วว่าคุณชานจะมองเขาด้วยสายตาแบบไหน ร่างเล็กๆบังคับสะโพกนิ่มให้ยกขึ้นและลงเป็นจังหวะเนิบนาบ เรียวปากบางช้ำแดงจากการพยายามกลั้นเสียงลามกด้วยการกัดปาก

“อึก อ๊ะ อ๊า คะ คุณชาน”

ปาร์คชานยอล ควรจะทำยังไงกับบยอนแบคฮยอนดี?

ตีหน้านิ่งทำเป็นไม่รู้สึกอะไร ทั้งๆที่ในใจแทบจะทนไม่ไหว เสียงครางเรียกชื่อเขาดังก้องอยู่ในหู น้ำเสียงหวานสั่นแหบพล่านั่นยิ่งกระตุ้นอารมณ์ดิบในตัว ทั้งๆที่เขาพยายามจะถะนุถนอม แต่อีกฝ่ายก็ยังมาสุมไฟให้ลุกโชน หากเกมรักครั้งนี้เร้าร้อนและรุนแรงเกินไปก็คงโทษใครไม่ได้ นอกจากโทษความน่ารักของแบคฮยอน

“คุณน่ารักเกินไปแล้วนะแบคฮยอน!!”

“อ๊า อ๊ะ อึก อ๊ะ”

สิ้นคำแบคฮยอนก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ ร่างเล็กสั่นกระเพื่อมไปตามแรงกระแทกที่ถูกส่งมา รุนแรงจนต้องยกแขนขึ้นโอบรอบคอคนตัวสูงเอาไว้ ยิ่งอีกคนเร่งจังหวะขยับถี่ๆความกระสันก็แล่นไปทั่วทั้งร่าง เสียงสะโพกกระทบกันหน้าขาดังไปทั่วบริเวณ และไม่มีทีท่าว่าจะเบาลง แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นสูงก่อนจะซี๊ดปากราวกับคนกินของเผ็ดร้อน

ชานยอลสอดมือเข้าไปใต้เสื้อสีขาว ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปควานหายอดอกแล้วจัดการคลึงเคล้นมันไปพร้อมๆกับการออกแรงกระแทกกระทั้นช่องทางคับแน่น แกนกายใหญ่ปวดหนึบไปหมดเมื่อถูกพนังอุ่นร้อนด้านในตอดรัด เขาหยุดการกระทำก่อนจะจับคนตัวเล็กให้ขึ้นไปชันเข้าหันหน้าเข้าหาโซฟา บีบคลึงก้นกลมจนพอใจแล้วแหวกเนื้อนิ่มออกเพื่อที่จะได้สอดใส่เข้าไปอีกครั้ง

แบคฮยอนซบหน้าลงกับโซฟา สมองของเขาว่างเปล่ามีเพียงแต่ความรู้สึกเสียวซ่านเท่านั้นที่เขาสัมผัสได้ มือหนาเกาะเกี่ยวเอวบางเอาไว้ จงใจกระแทกส่วนนั้นเข้ามาไม่หยุด ห้องนั่งเล่นที่ควรจะเป็นสถานที่พักผ่อนกลับกลายสนามรบ ที่รุนแรงและเร้าร้อนในเวลาเดียวกัน

ห้องโถงกว้างๆกึกก้องไปด้วยเสียงครางกระเส่า ทั้งโทนทุ้มต่ำและเล็กแหลมสลับกันไป รวมทั้งเสียงหอบหายใจถี่ของคนทั้งสองด้วย ปาร์คชานยอลกำลังพ่ายแพ้ให้กับแบคฮยอน เขาก้มลงไปประคองใบหน้าหวานให้เอี่ยวหันมารับจูบ แม้ว่าอีกฝ่ายจะหันหลังอยู่ กลิ่นหอมอ่อนๆบนผิวนุ่มลื่นมือนั่นทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปสูดดมกลิ่นบนแผ่นหลังบาง

ชานยอลชะลอจังหวะจนหยุดนิ่งในที่สุด ท่อนแขนแกร่งโอบกอดเอวบางเอาไว้ เอนหัวซบลงบนแผ่นหลัง ในขณะที่ส่วนนั้นก็ยังเชื่อมกันอยู่เหมือนเดิม ร่างสูงกระชับอ้อมกอดจนไม่มีพื้นที่ว่างให้อากาศแทรก ร่างเล็กยังคงสั่นเทาเพราะแรงหอบหายใจอยู่และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะตกใจที่อยู่ๆเขาก็หยุดการกระทำทุกอย่าง

“คุณทำได้แล้วแบคฮยอน”

“...”

“ผมละสายตาไปจากคุณไม่ได้แล้วจริงๆ” ร่างเล็กๆถูกประคองให้ลงไปบนราบกับโซฟา ก่อนที่ชานยอลจะถอดเสื้อเชิ้ตและเสื้อยืดสีขาวของคนตัวเล็กออกด้วย วินาทีถัดมาคนตัวสูงก็โน้มลงไปคร่อมทับร่างอีกคนเอาไว้โดยใช้ศอกยันเบาะโซฟาเอาไว้

เปลือกตากระพริบช้าๆ แบคฮยอนไม่อยากจะละสายตาไปจากคนตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ แววตาของปาร์คชานยอลในตอนนี้ ดึงดูดให้เขาต้องจ้องมองราวกับว่าอีกคนกำลังบอกอะไรกับเขาผ่านทางสายตา แบคฮยอนหลับตาพริ้มพร้อมกับคลี่ยิ้มออกมาเบาๆเมื่อคุณชานจงใจกดจูบลงมาบนหน้าผาก และริมฝีปาก

“คุณรู้อะไรไหม” เสียงทุ้มเว้นวรรคประโยคที่จะพูดออกไป ก่อนจะคว้ามือบางของแบคฮยอนมาจับไว้ “นอกจากผมจะละสายตาไปจากคุณไม่ได้แล้ว...ยังมีอีกอย่างที่มันเอาแต่เรียกร้องหาคุณ”

“…” แม้ว่าอีกฝ่ายจะยังไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่หัวใจของเขามันก็เต้นโครมครามราวกับว่าจะกระโจนออกมาจากอก เพราะสายตาคู่นั้น สายตาของปาร์คชานยอล บุคคลที่ทำให้ใจสั่นได้แค่เพียงสบตา

ชานยอลยกมือเล็กขึ้นมาจูบก่อนจะนำไปทาบไว้แนบอก...

“หัวใจของผม มันเป็นของคุณแล้ว แบคฮยอน”

สิ้นคำริมฝีปากเราทั้งคู่ก็ประกบกัน คนตัวเล็กเผยอปากขึ้นเพื่อให้อีกคนได้ส่งเรียวลิ้นเข้ามา จูบที่แตกต่างจากครั้งก่อนๆ จูบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่มาจากหัวใจ ไม่ใช่ความใคร่...

ความรักมักจะทำให้เราลืมตัวเสมอ แบคฮยอนไม่รู้เลยว่าเผลอยกแขนขึ้นคล้องคออีกฝ่ายตอนไหน เพียงแค่ประโยคสุดท้ายที่คุณชานพูดกับจูบที่มาจากใจ สองอย่างนี้ที่ละลายหัวใจของเขาจนไม่เหลือชิ้นดี

“อ๊ะ อ่า อึก” เชิดหน้าขึ้นสูงเมื่อบางสิ่งกำลังสอดแทรกเข้ามาในช่องทางด้านหลัง คนตัวสูงปลุกเร้าอารมณ์เขาให้ติดประกายขึ้นมาอีกรอบโดยการก้มลงขบเม้นยอกอกสลับกับใช้นิ้วมือสะกิดเขี่ยเบาๆ กระตุกให้ขนอ่อนลุกไปทั่วทั้งตัว

“อ่าห์ อื้ม” เสียงทุ้มต่ำคำรามออกมาอย่างไม่อาย สะโพกนิ่มเด้งรับแรงกระทั้นจากเบาและแปรเปลี่ยนเป็นเร็วขึ้นตามแรงอารมณ์ที่ปะทุขึ้นมา

ทั้งคู่จูบกันไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง หากแต่สำหรับชานยอลมันกลับไม่เคยพอ เขาเสพติดร่างกายของแบคฮยอนจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว ผิวเนียนเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีแดง เม็ดเหงื่อเริ่มผุดขึ้นบนใบหน้าคมบ่งบอกว่าตอนนี้ทั้งคู่กำลังสุขสมมากแค่ไหน

“อ๊ะ คุณชาน อื้อ อ่า แฮ่ก” ร่างเล็กบิดเร้าไปมาอย่างทรมานเมื่ออีกฝ่ายกดแรงกระแทกเข้ามาจนสุดความยาว หมุนควงจนมันกระทบกับจุดกระสันด้านใน ความเสียวซ่านแล่นผ่านจากปลายเท้าไปถึงสมองขาวโพลน

“เรียกชื่อผม อื้ม อ่ะ เรียกสิแบคฮยอน อ่าห์” สอบสะโพกถี่จนคนตัวเล็กสั่นกระเพื่อมตามแรง ขาเรียวถูกยกขึ้นพาดบ่าเพื่อให้ส่วนแข็งขืนได้เข้าไปจนสุดทาง

“ชะ อ๊ะ ชานยอล อ๊ะ อ่า อื้อ” อกเล็กแอ่นลอยจากพื้นเบาะ เล็บมือจิดลงบนเบาะหนังจนเจ็บมือไปหมด หากแต่ความรู้สึกหวิวๆที่ช่องท้องกลับกลบความเจ็บไปจนมิด ความเสียวซ่านแพร่กระจายไปถึงสมอง เสียงหอบหายใจฮึกฮักบ่งบอกว่าคนตัวเล็กกำลังจะถึงปลายทาง

ยิ่งเห็นคนตัวเล็กบิดเร้าร่างสูงก็ยิ่งสอบสะโพกถี่หยิบ กระแทกกระทั้นจนแกนกายกระทบจุดรวมวามรู้สึกด้านในอยู่หลายครั้ง เม็ดเหงื่อซึมไหลลงมาตามขมับ ชานยอลออกแรงสวนกับสะโพกเด้งสองสามครั้งก่อนที่ทั้งสองจะปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน

“อ๊ะ อ๊า แฮ่ก”

“อื้อ อ่าห์”

เสียงครางกระเส่าดังขึ้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ น้ำรักจะฉีดพุ่งเข้าไปในตัวคนตัวเล็กจนรู้สึกได้ถึงความรู้สึกอุ่นๆในช่องทางด้านหลัง แบคฮยอนใช้แรงที่พอเหลืออยู่ดันอกให้คนตัวสูงออกห่างและนำส่วนนั้นออกไป แต่คุณชานกลับทำเพียงแค่หัวเราะและยิ้มพร้อมกับเอ่ยประโยคที่ทำให้เขาต้องอายไปอีกนาน

“แบคฮยอนคนลามกหายไปไหนแล้วล่ะ?”

“คุณชาน!!”