NC 燦CHAN [25]

CUT SCENE

 燦CHAN 25

ความเงียบคืบคลานเข้ามาอีกครั้งเมื่อไม่มีใครพูดอะไรออกมา ทั้งๆที่เพิ่งผ่านการจูบอย่างดูดดื่มมาไม่ถึงนาที ปาร์คชานยอลกลับรู้สึกเหมือนระยะห่างระหว่างเรากำลังเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

ต้องโทษระยะเวลา 2 ปีที่ทำให้เกิดความคิดถึง หรือต้องโทษตัวเองที่ได้มากเท่าไรก็ไม่เคยพอ...

แบคฮยอนเริ่มมีอาการเลิ่กลั่กอีกครั้งเมื่อถูกโจมตีด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ แต่นั่นมันยังไม่ใช่ที่สุดสำหรับเขา ประโยคต่อจากนี้ต่างหากที่แทบพรากลมหายใจของคนตัวเล็กไป

"ผมทำมากกว่านี้ได้ไหมครับ?"

คนตัวเล็กไม่ได้มีเวลามากพอสำหรับการขบคิด ว่าประโยคเมื่อครู่เป็นคำขออนุญาต หรือแค่ต้องการบอกให้รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังจะทำอะไรที่มันมากกว่าจูบ ร่างน้อยเอียงคอหลบเมื่อคนสูงกว่ายื่นหน้าเข้ามาใกล้ พร้อมกับพ่นลมหายใจอุ่นๆรดต้นคอขาว

"นะครับ ให้ผมได้รักคุณนะ"

บยอนแบคฮยอนไม่ใช่เด็กอนุบาล เขาโตพอที่จะรู้ความหมายของคำว่า 'รัก' ในประโยคเมื่อสักครู่ ซึ่งถ้าคนตรงหน้าหลับหูหลับตาทำให้มันเสร็จๆไป เขาก็คงจะรู้สึกดีกว่าการถูกไล่ต้อนด้วยคำพูดและสายตาแบบนี้

ยิ่งเงียบนานก็ยิ่งเสียเปรียบ สันจมูกโด่งที่คลอเคลียอยู่แถวต้นคอเริ่มลากไล้ไปทั่ว ร่างเล็กถูกไล่ต้อนจนหลังชิดกับหัวเตียง สองมือที่คอยดันแผ่นอกก็ช่วยอะไรไม่ได้ ในเมื่อตอนนี้ริมฝีปากได้รูปกำลังขบเม้มใบหูจนรู้สึกระทวยไปทั้งร่าง

ไม่รู้ตัวเลยว่าคุณชานแทรกตัวเข้ามาอยู่ตรงกลางลำตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ สองขาที่ตั้งชันกับพื้นเตียง เผลอหนีบลำคัวหนาทุกครั้งที่ลิ้นอุ่นๆเล็มเลียใบหู ก่อนที่ริมฝีปากได้รูปจะเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นกลีบบางปากแทน

อีกครั้งที่แบคฮยอนถูกหลอกล้อด้วยรสจูบ รู้สึกดีจนต้องเอียงคอให้ร่างสูงป้อนจูบได้ถนัดขึ้น เป็นจังหวะเดียวกันกับตอนที่มือหนาสอดเข้าไปในเสื้อนอนตัวโคร่ง

"อะ...อา" เพียงแค่ถูกเรียวนิ้วสะกิดยอดอก แบคฮยอนก็รู้สึกเหมือนจะขาดใจตาย และมันจะเป็นอย่างนั้นแน่ถ้าคุณชานยังไม่หยุดเคล้าคลึงมันด้วยนิ้วหัวแม่มือ

คุณชานไม่ได้ถอดเสื้อนอนของเขาออก แต่ใช้วิธีเลิกมันขึ้นมาจนเลยอก เผยให้เห็นยอดอกสีหวานที่ชูชันตามแรงอารมณ์ แม้ว่าในห้องนอนจะไม่ได้สว่างมาก แต่โคมไฟหัวเตียงก็ช่วยให้คนตัวสูงเล็งเป้าหมายได้อย่างตรงจุด

เสียงชื้นแฉะดังขึ้นตอนที่คุณชานก้มลงดูดยอดอก นั่นทำให้คนถูกกระทำต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองเอาไว้ แต่ยิ่งเขาพยายามเก็บเสียงมากเท่าไหร่ อีกคนก็ยิ่งตวัดลิ้นด้วยจังหวะที่เร็วขึ้นมากเท่านั้น ซ้ำยังจงใจบดคลึงยอดอกอีกข้างไปพร้อมๆกันอีกด้วย

"ย...อย่าจับตรงนั้น" ไม่เคยเลยสักครั้งที่แบคฮยอนจะขัดใจคุณชานได้ ในที่สุดสองมือใหญ่ก็เคล้าคลึงส่วนอ่อนไหวของเขาจนได้ ยิ่งถูกสัมผัสด้วยจังหวะเนิบนาบไม่รุนแรง แบคฮยอนก็ยิ่งสติแตก

กางเกงนอนถูกถอดออกไปพร้อมกับชั้นในสีอ่อน ตอนนี้ลูกแกะตัวน้อยเหลือเพียงแค่เสื้อนอนเป็นเครื่องห่มกายเท่านั้น และดูเหมือนไม่ได้มีแค่ปาร์คชานยอลคนเดียวเท่านั้นที่ถูกความคิดถึงเล่นงาน

คนที่ถูกครอบครองส่วนนั้นอย่างบยอนแบคฮยอนก็กำลังถูกความคิดถึงโจมตี

"อา...อ๊ะ" ลูกแกะน้อยร้องเสียงหลงตอนที่โพลงปากอุ่นตวัดลิ้นเล็มเลียส่วนปลาย ก่อนจะครอบครองมันเข้าไปทั้งหมด

นิ้วมือเรียวขยุ้มผ้าห่มจนยับ สัมผัสวาบหวิวก่อตัวขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่ห่างหายจากการทำกิจกรรมในร่มมากกว่าสองปี ยิ่งถูกคนที่คิดถึงใช้ปากรูดรั้งส่วนอ่อนไหวให้ แบคฮยอนก็ยิ่งรู้สึกเหมือนจะเสร็จทั้งๆที่มันเพิ่งเริ่ม

โพลงปากฉ่ำเร่งจังหวะโลมเลียให้เร็วขึ้น ก่อนจะผละออกมาแล้วใช้มือทำหน้าที่ต่อแทน เขาขยับเข้าไปใกล้ๆ พร้อมกับจูบปิดปากคนตัวเล็กอีกครั้ง พลางชักรูดแท่งเนื้อเล็กในมือไปด้วย เสียงครางดังขึ้นในลำคอ ราวกับว่ากำลังรู้สึกทรมาน ร่างสูงจึงเร่งจังหวะมืออีกครั้ง ไม่นานคนตัวเล็กก็กระตุกเกร็งสองสามครั้ง พร้อมกับปลดปล่อยออกมาเต็มฝ่ามือใหญ่

"สองปีที่ผ่านมาคุณไม่เคยช่วยตัวเองเลยรึไง หื้ม?" พวงแก้มขาวขึ้นสีจนเห่อแดงไปทั่ว ทำได้เพียงมองดูคุณชาน ขณะยกมือเปรอะเปื้อนคราบของเหลวขึ้นมาดู แบคฮยอนไม่อยากจะมองอะไรทั้งนั้น อายจนอยากแทรกแผ่นดินหนี ร่างน้อยรีบคว้ากางเกงนอนมาเช็ดคราบเหล่านั้นออก ก่อนที่อีกคนจะแกล้งเขาไปมากกว่านี้

"มีแต่คนลามกเท่านั้นแหละที่จะถามเรื่องแบบนี้" ปากบ่นในขณะที่มือก็รีบเช็ดสิ่งที่ปลดปล่อยออกมา "อีกอย่างผมไม่ได้ลามกถึงขนาดที่ต้องทำแบบนั้นบ่อยๆ"

"แต่ผมทำบ่อยนะ" คนตัวสูงดึงมือตัวเองออกมาจากผ้า เพื่อที่จะได้คว้ามือบางไว้ได้สะดวก ค่อยๆเคลื่อนมือเล็กมาวางไว้บนเป้ากางเกงที่พองนูนคับพื้นที่ "ทุกครั้งที่ทำ ก็จะจินตนาการไปด้วย ว่าคุณเป็นคนทำให้ผม"

สิ้นคำปาร์คชานยอลก็ออกแรงกดมือเล็กให้เค้นคลึงส่วนอ่อนไหวที่ขยายใหญ่จนเริ่มปวดหนึบ เขาหวังว่าจะได้เห็นใบหน้าหวานขึ้นสี หรือไม่ก็อาการเคอะเขินจากคนตัวเล็ก หากแต่ทุกอย่างกลับสวนทางกัน แม้ว่าจะได้เห็นแก้มขาวเจือสีระเรื่อ แต่สีหน้าและการกระทำของแบคฮยอนไม่ได้บ่งบอกว่าเขินอายเลยแม้แต่น้อย

คนตัวเล็กคลานเข่ามาหยุดอยู่ตรงหน้า พร้อมกับจับชายเสื้อนอนของเขาเลิกขึ้น จนมันหลุดพ้นออกจากเรือนร่างใหญ่ แทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแมวน้อยจะกลายเป็นนางแมวได้ แม้ว่าจะดูประหม่าอยู่บ้าง แต่สิ่งนี้กลับกลายเป็นเสน่ห์ผูกมัดให้ดิ้นไม่หลุด

"ลองทายดูเล่นๆไหม ว่าผมจะทำได้ดีกว่าจินตนาการของคุณชานรึเปล่า?"

ไม่จำเป็นต้องรอคำตอบจากอีกฝ่าย แบคฮยอนผลักคนตัวสูงกว่าให้นอนราบไปกับพื้นเตียง ก่อนที่ตัวเขาจะคร่อมทับอีกคนเอาไว้ เราสบตากันเพียงแค่เสี้ยววินาที จากนั้นร่างเล็กก็เลื่อนลงต่ำ

ใช้นิ้วเกี่ยวขอบกางเกงนอนขายาวลงมากองไว้ที่หัวเข่า  ทั้งๆทีคิดไว้ว่าหากตัวเขาจะเป็นฝ่ายมอบความสุขให้คุณชานบ้าง มันคงไม่น่าจะมีปัญหาอะไร แต่พอถึงเวลาจริงๆก็อดที่จะรู้สึกประหม่าไม่ได้

ร่างสูงยันศอกลงบนที่นอน เพื่อยกระดับสายตาให้สามารถมองเห็นการกระทำของคนรักได้ ในขณะที่แบคฮยอนก็กำลังง่วนอยู่กับการดึงชั้นในให้ลงมากองอยู่ในระดับเดียวกันกับกางเกง แอบเหวอเล็กน้อย ตอนที่แกนกายใหญ่ดีดผึ่งขึ้นมาต่อหน้าต่อตา

ลมหายใจอุ่นๆพรั่งพรูออกมาเพื่อเรียกความมั่นใจ สองมือเล็กค่อยๆจับประคองแท่งเนื้อขนาดใหญ่เอาไว้ จับมันให้ตั้งตรงก่อนจะค่อยๆแลบลิ้นเปียกชุ่มออกมาแตะส่วนหัว และครอบครองมันด้วยปากในวินาทีถัดมา

แม้ว่าจะไม่ได้ทำเรื่องแบบนี้มานานแต่แบคฮยอนก็พอจำได้ ว่าต้องทำยังไงคุณชานถึงจะพอใจ เขารูดรั้งแท่งร้อนในมือด้วยจังหวะเนิบนาบ จงใจตวัดลิ้นเล็กเล็มเลียส่วนหัว สลับกับห่อปากดูดอมบริเวณเดิม เสียงคำรามในลำคอดังขึ้นไม่ขาด เช่นเดียวกันกับโพลงปากร้อนและมือเล็ก ที่ไม่เคยหยุดปรนเปรอให้กับร่างสูง

"อา...อาห์" ปาร์คชานยอลเชิดหน้าคำรามออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เผลอสวนสะโพกเขาหาโพลงปากฉ่ำ วินาทีนี้เขาไม่สามารถบังคับให้ตัวเองหันมองไปทางอื่นได้ ภาพแก่นกายใหญ่กำลังถูกคนตัวเล็กขย้ำพร้อมกับโลมเลีย ทำให้เขาไปไหนไม่รอด หัวสมองขาวโพลนไปหมด รับรู้ได้เพียงความรู้สึกเสียวซ่านเท่านั้น

แบคฮยอนถอนปากออกมาจากการครอบครองแกนกาย น้ำลายใสยืดยาวเป็นสาย เชื่อมระหว่างแท่งร้อนกับริมฝีปากสีสด คนตัวเล็กยกยิ้มมุมปากหลังจากที่รู้ตัวว่าถูกแอบมอง เขาสบตากับเจ้าของมังกรยักษ์ ก่อนจะก้มลงไปจัดการกับมันอีกครั้ง

และนั่นทำให้ปาร์คชานยอลรู้สึกเหมือนกำลังจะตาย เพราะความเสียวซ่านที่วิ่งไปทั่วร่าง คนตัวเล็กประคองส่วนนั้นไว้ ค่อยๆลากลิ้นเลียตั้งแต่ส่วนโคนจนถึงปลาย หนักกว่านั้นคือสายตายั่วยวนของบยอนแบคฮยอน ระหว่างที่ริมฝีปากบางกำลังหน้าที่ ดวงตาฉ่ำเยิ้มก็เอาแต่มองหน้าเขาอยู่ตลอด

"อืม...อ่าห์ บ...แบคฮยอน"

หัวทุยผงกเป็นจังหวะ ก่อนจะเร่งให้เร็วขึ้นในวินาทีต่อมา แบคฮยอนเริ่มใช้มือช่วยชักรูดในส่วนที่เข้าไม่ถึง ดูดดุนลำกายจนเกิดเสียงลามก นั่นทำให้คนตัวสูงรู้สึกดีจนต้องกดหัวทุยให้กลืนแท่งรักเข้าไปมากกว่าเดิม

"อาห์...ระวังฟันด้วยครับ อา" เหมือนเรากำลังทำสงครามกันอยู่ แบคฮยอนยังคงทำได้เร็ว แม้ว่าจะถูกขัดจังหวะด้วยการสวนสะโพกใส่ เสียงครางทุ้มต่ำยังดังขึ้นเรื่อยๆ ไม่สนแล้วว่าตอนนี้แบคฮยอนจะมองว่าเขาเป็นผู้ชายหื่นกาม หรือแค่คนลามกคนหนึ่ง เพราะสิ่งที่ควรทำที่สุด คือตักตวงสัมผัสวาบหวามที่แบคฮยอนเป็นคนมอบให้ก็พอ

"อืม บ...แบคฮยอน ผมจะเสร็จแล้ว อ่าห์"

จังหวะที่ความเสียวซ่านพุ่งสูงทะลุเพดาน ร่างสูงก็ส่งมือไปคว้าแกนกายออกมาจากปากแบคฮยอน ของเหลวขาวขุ่นจึงพ่นออกมาเลอะเทอะเต็มมือใหญ่

ปาร์คชานยอลผงกหัวขึ้นมองดูคนตัวเล็ก และดูเหมือนแบคฮยอนจะพอใจกับผลงานของตัวเองไม่น้อยถึงได้ยิ้มหวานใส่เขาแบบนั้น เห็นแบบนี้แล้วน่าจะปล่อยใส่ปากเสียให้เข็ด แต่มันก็เป็นได้แค่ความคิดชั่ววูบเท่านั้น

เอาเข้าจริงเขาก็ทำไม่ได้อยู่ดี แบคฮยอนมีค่าเกินกว่าที่เขาจะทำเรื่องแบบนี้ได้ ไม่อยากให้คนตัวเล็กคิดว่าปาร์คชานยอลคนนี้ เห็นเขาเป็นแค่เครื่องมือระบายกามารมณ์

ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มขณะที่มองดูเด็กน้อยช่างสงสัย แบคฮยอนเอื้อมมาจับข้อมือข้างที่เปรอะน้ำรัก ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาดูใกล้ๆ เราสบตากันอย่างหยั่งเชิง เป็นครั้งแรกที่ปาร์คชานยอลไม่สามารถเดาได้ว่าแบคฮยอนกำลังคิดอะไรอยู่

แต่แล้วทุกอย่างก็แจ่มแจ้ง เมื่อคนตัวเล็กแลบลิ้นออกมาแตะๆปลายนิ้วใหญ่ ก่อนจะครอบริมฝีปากลงมาจนสุดปลายนิ้ว ดูดกลืนของเหลวข้นจนไม่เหลือติดมือสักหยด...

"ระหว่างจินตนาการกับเรื่องจริง คุณชานชอบแบบไหนมากกว่ากันหรอครับ?"

บยอนแบคฮยอนสามารถถามคำถามแบบนี้ได้ โดยที่สีหน้าและแววตาปราศจากความเจ้าเล่ห์ได้ยังไงกัน ทั้งๆที่มันควรจะเป็นประโยคที่ฟังแล้วรู้สึกจั๊กจี้ แต่พอมันหลุดออกมาจากปากผู้ชายตัวเล็กอย่างแบคฮยอน ทุกอย่างกลับให้อารมณ์น่าเอ็นดูมากกว่าจะคิดเป็นเรื่องลามก

ริมฝีปากสีสดเริ่มเบะคว่ำเมื่อเขาไม่ยอมตอบคำถามเสียที มันน่าจับมาฟัดให้จมเตียงจริงๆ กับท่าทางที่แสดงออกมาว่าคาดหวังกับคำตอบมากแค่ไหน ซึ่งมันทำให้เขาได้เข้าใจ ว่าการกระทำทุกอย่างที่แสดงออกมา มันคือสิ่งที่แบคฮยอนตั้งใจมอบให้ ความพอใจ ความประทับใจ ทั้งหมดคือสิ่งที่คนตัวเล็กอยากทำมันให้กับผู้ชายที่ชื่อปาร์คชานยอล

ทุกอย่างเกิดขึ้นจากความเต็มใจ ไม่ใช่แค่ถูกความวูบไหวผลักไสให้ต้องทำ...

"ยังตัดสินไม่ได้" เสียงแหบพล่าเอ่ยขึ้นก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นมาอุ้มร่างเล็กจนตัวลอย จากนั้นก็ค่อยๆวางแบคฮยอนลง โดยให้แผ่นหลังบางพิงกำหัวเตียง

แบคฮยอนจ้องมองแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่พออุ้มเขามาวางไว้ อีกคนก็ลุกไปก้มหาอะไรสักอย่างบนโต๊ะกระจกสำหรับแต่งตัว เสียงไฟจากหัวเตียงส่องไปไม่ถึงตรงนั้น เขาจึงไม่รู้ว่าคุณชานหยิบอะไรติดมา

ใบหน้าหวานขึ้นสีจัดตอนที่คุณชานกลับขึ้นมาบนเตียง พร้อมกับจับขาเรียวขึ้นไปวางพาดบนต้นขาแกร่ง นั่นทำให้เจ้าของใบหน้าคมสามารถแทรกตัวเข้ามาอยู่ตรงกลางลำตัวได้อย่างง่ายดาย การควบคุมจังหวะลมหายใจเริ่มเป็นไปได้ยาก เมื่อคุณชานโน้มหน้าเข้ามาใกล้ พร้อมกับรั้งเอวบางเข้าหาตัว

"แย่หน่อยนะที่ผมยังให้คำตอบกับคุณไม่ได้" เสียงแหบพล่ากระซิบที่ข้างหูราวกับจงใจกลั่นแกล้งให้อ่อนระทวย "เพราะผมดันจินตนาการเอาไว้ซะเยอะเลย"

"อา...อื้อ" เสียงหวานครางแผ่วเบาตอนที่ก้านนิ้วเย็นๆถูวนรอบๆช่องทางด้านหลัง แบคฮยอนพยายามจับมือหนาออกจากตรงนั้น แต่ดูเหมือนจะไร้ผลเมื่อร่างสูงไม่ยอมง่ายๆ ซ้ำยังก้มหน้าซุกไซร้ซอกคอจนต้องหดคอหนี

"คุณ ช...ชานอย่าทำรอยนะ ผมไม่อยากให้ อ๊า! พ...พี่แบคฮานเห็น" ร้องเสียงเพราะปลายนิ้วที่กดย้ำลงมา จนมันแทบจะแทรกตัวเข้าไปข้างในได้ แต่อย่างน้อยคนตัวสูงก็ยังยอมฟังคำพูดของเขาบ้าง นั่นคือการยอมละใบหน้าคมออกจากต้นคอ และเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ยอดอกสีหวานแทน

เสื้อนอนถูกถอดและเหวี่ยงทิ้งไป ปลายลิ้นอุ่นละเลงลงบนยอดอก คลึงลิ้นดูดดุนจนมันแข็งเป็นไต สองมือเปลี่ยนมานวนคลึงอกแบนราบ ทั้งบีบเค้นจนร่างเล็กเผลอแอ่นอกรับ

ร่างสูงบดเบียดกายแนบชิด แกนกายทั้งสองถูไถกันจนเริ่มตื่นตัว คุณชานผละออกมาอีกครั้ง ขวดโลชั่นที่หยิบติดมือมาถูกนำมาบีบใส่ปลายนิ้ว ก่อนจะป้ายลงบนช่องทางอ่อนนุ่ม ถูวนเบาๆจนมันเคลือบไปทั่วบริเวณ

ร่างเล็กบิดเร้าไปมาตอนที่ก้านนิ้วค่อยๆแทรกเข้ามาในช่องทางด้านหลัง สมองมือน้อยกำผ้าห่มไว้แน่น แม้ว่าจะรู้สึกเจ็บแต่แบคฮยอนก็เลือกที่จะกัดฟันสู้จนคุณชานดันมันเข้ามาจนสุด

"ไหวไหมถ้าผมจะขยับนิ้ว?"

"อา อ๊ะ อ่า" ทันทีที่เขาพยักหน้าคุณชานก็เริ่มขยับปลายนิ้วเข้าออกด้วยจังหวะเนินนาบ ก่อนที่อีกคนจะโน้มหน้าลงมาป้อนจูบให้

ลิ้นเล็กตวัดลิ้นเกี่ยวพันตอบโต้อีกฝ่าย ยกแขนขึ้นโอบรอบคออีกคนโดยอัตโนมัติตอนที่ปลายนิ้วเร่งจังหวะถี่รัว แบคฮยอนรู้ดีกว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ และมันคงไม่ดีแน่ถ้าเขาจะปล่อยให้คุณชานทำเตียงโยกชนกับพนังกำแพง จนรบกวนเวลานอนของคนข้างห้องอย่างพี่แบคฮาน

"ท...ทำตรงนี้ไม่ได้นะ พี่แบคฮานต้องได้ยินแน่" ทุกการเคลื่อนไหวหยุดนิ่งทันทีที่แบคฮยอนพูดประโยคนี้ออกมา เขาช้อนตาขึ้นมองอีกฝ่ายก่อนจะเผลอร้องครางเพราะก้านนิ้วที่คาอยู่ถูกดึงออกมา

ผ้าห่มผืนหนาถูกเขี่ยให้ตกลงไปข้างเตียง อีกครั้งที่แบคฮยอนโดนทิ้งกลางอากาศ เขาไม่รู้ว่าคุณชานคิดจะทำอะไร หรือคิดจะล้มเลิกทุกอย่างแล้วล้มตัวลงนอน ทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆที่เพิ่งผ่านการเล้าโลมจนรู้สึกมากมายขนาดนี้

แต่แล้วความคิดทุกอย่างก็ถูกสลัดทิ้งไป แบคฮยอนถูกอุ้มลงมาจากเตียงโดยฝีมือของคนตัวสูง ผ้าห่มผืนใหญ่ที่ร่วงหล่นลงมาถูกนำมาปูเป็นที่นอน เพียงเท่านี้แบคฮยอนก็พอจะรู้แล้วว่าคุณชานคิดจะทำอะไร

"ถ้าเป็นตรงนี้ล่ะ พอได้ไหมครับ?" ดูเหมือนประโยคคำถามนี้จะไม่ต้องการคำตอบ แบคฮยอนไม่มีโอกาสที่จะพูดอะไรทั้งนั้น สองขาถูกจับแยกออกจากกัน ก่อนที่มือเย็นจะส่งมาคลึงช่องทางอีกครั้ง

"อะ อา...ม ไม่ต้องใช้นิ้วแล้ว เอาเข้ามาเลยผมไม่เป็นไร" วินาทีนี้แบคฮยอนรู้สึกเหมือนเลือดทั้งหมดในร่างไหลมารวมตัวกันที่พวงแก้มขาว เพราะมันไม่ใช่ครั้งแรกแบคฮยอนจึงกล้าที่ตะพูดออกไปแบบนั้น มันอาจจะเจ็บในช่วงแรกแต่เขาก็เชื่อว่าคุณชานจะไม่รุนแรง

ร่างสูงหยิบหมอนมารองหัวให้คนตัวเล็กเล็ก ก่อนจะเอื้อมมือหยิบโลชั่นมาบีบใส่ฝ่ามือ เนื้อโลชั่นสีขาวชโลมไปทั่วทั้งแท่งเนื้ออุ่น แม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งแรก แต่การเว้นว่างจากการร่วมรักอาจทำให้ร่างกายกลับมากระชับเหมือนเดิม แน่นอนว่าถ้าไม่มีตัวช่วย แบคฮยอนจะต้องรู้สึกเจ็บไปตลอดทั้งคืน

การกระทำทุกอย่างตกอยู่ในสายตาของคนตัวเล็กทั้งหมด น่าแปลกที่สภาพอากาศหนาวเย็นในช่วงฤดูหนาว ไม่ได้ช่วยให้แบคฮยอนรู้สึกสบายตัวเลยแม้นิด

แค่คิดว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเขาจะต้องรับมือกับบางสิ่งที่แทรกเข้ามาอยู่ในตัว เม็ดเหงื่อก็ผุดขึ้นเต็มกรอบหน้า ความประหม่าทำให้เขาแทบระเบิดตัวเอง แค่ถึงอย่างนั้นมันก็คงดีกว่าการปล่อยให้คุณชานอดทนกับความตื่นตัว ที่คับแน่นจนอาจทำให้ปวดได้

"ทำตัวน่ารักขนาดนี้ ไม่กลัวว่าผมจะเผลอรุนแรงกับคุณรึไง หื้ม?" เสียงทุ้มเอ่ยถามในขณะที่จับส่วนนั้นมาจ่อไว้ที่ปากทาง พร้อมกับดันมันเข้าไป จนส่วนหัวหายเข้าไปในช่องทางอ่อนนุ่ม

"อ๊า อึก ผมเชื่อใจคุณนะ คุณชาน" ร่างเล็กส่าย ก่อนจะอ้าขาให้กว้างขึ้น เผื่อมันจะช่วยให้แท่งเนื้อใหญ่แทรกตัวเข้ามาได้ง่ายกว่าเดิม

ค่ำคืนที่แสนเหน็บหนาวเราทั้งคู่ต่างมอบความอบอุ่นให้แก่กัน โดยการปล่อยให้เลือดลมไหลเวียนไปทั่วร่างพร้อมๆกับความรู้สึกกระสัน ความคิดถึงมากมายถูกส่งผ่านทางการกระทำ ร่างเล็กเคลื่อนไหวไปตามแรงกระแทกที่ส่งมา ราวกับว่าภาพทุกอย่างถูกหมอกควันจางๆปกคลุม เว้นว่างไว้แค่ใบหน้าคมของคุณชานเท่านั้น

หน้าท้องแบนหดเกร็งตอนที่ส่วนแข็งขืนกระทั้นเข้ามาจนสุดความยาว จังหวะรักเริ่มจากเชื่องช้าและเพิ่มระดับความเร้าร้อนตามแรงอารมณ์ อ่อนระทวยเกินกว่าจะตอบโต้กลับไป ทำได้เพียงปรือตามองแท่งรักที่ขยับเข้าออกครูดพนังอ่อนนุ่มด้านใน

"อา อ๊ะ!" อยู่ๆคุณชานก็ถอดทั้งหมดออกไปจากตัวเขา ร่างน้อยถูกจัดท่าทางให้อยู่ในท่าโก้งโค้งโดยใช้ศอกยันค้ำกับเตียง ก่อนที่ร่างสูงจะนั่งคุกเข่าซ้อนอยู่ด้านหลัง

หากไม่มีเตียงนอนรองรับเอาไว้ แบคฮยอนคงต้องล้มลงไปกองกับพื้นเย็นๆแน่ ร่างสูงสอบสะโพกเนิบนาบแต่เน้นย้ำจนมันไปกระทบกับจุดกระสัน พลางเอี้ยวหน้ารับจูบจากคนที่ซ้อนอยู่ด้านหลัง

"อาห์ แบคฮยอน...อา" ส่งใจส่งเสียงครางออกมาข้างหูคนตัวเล็ก สองมือจับเอวบางไว้ก่อนจะกระแทกกระทั้นส่งแรงจนร่างน้อยแทบหมดแรงพยุงตัว หมุนควงแท่งร้อนให้ครูดกับผนังด้านในที่หดตัวบีบรัดแท่งเนื้ออยู่ตลอด  รู้สึกดีจนต้องกัดปากเชิดหน้าขึ้นเพราะความเสียวซ่านที่พุ่งทะลุเพดาน

แบคฮยอนถูกจับให้นอนราบลงไปอีกครั้ง ก่อนที่เรียวขาจะอ้าออกเพื่อให้ร่างสูงได้สอดกายเข้ามาอีกครั้ง ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มตอนที่เขายกมือขึ้นคล้องคอคนบนร่าง ทั้งๆทีแบคฮยอนเป็นเด็กดี แต่คุณชานก็ยังแกล้งกันได้ลงคอ ร่างสูงกดแกนกายใหญ่เข้ามาแล้วถอดออก สอดเข้ามาอีกครั้งให้ลึกกว่าเดิมแล้วก็ถอดออกอีก ทำซ้ำวกวนจนคนถูกกระทำแทบขาดใจ

"แบบนี้ดีไหมครับ?"

"อา อึก ลึก ก...เกินไปแล้ว" ร่างเล็กบิดเร้าอย่างน่าสงสาร คุณชานโน้มตัวลงต่ำ จงใจทำให้อวัยวะกลางลำตัวสอดลึกเข้ามาจนถึงจุดกระสัน ก้มลงเล็มเลียใบหูเล็ก พร้อมกับขยับสะโพกเข้าออกเนิบนาบ พร้อมกับชักรูดแกนกายเล็กไปด้วย

ทำไปได้สักพักก็ต้องหยุดเพื่อสบตากับคนใต้ร่าง แววตาฉ่ำจ้องมองเขาด้วยสายตาเว้าวอน รู้ดีว่าแบคฮยอนกำลังรู้สึกอึกอัดกับสัมผัสวูบไหวที่ได้รับ ปาร์คชานยอลเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน แกนกายที่คาอยู่ถูกตอดรัดจนแทบจะปลดปล่อยออกมา ฝ่ามืออุ่นเอื้อมมาลูบผมคนตัวเล็กเบาๆ แล้วกดจูบลงบนกลีบปากบาง

ทุกครั้งที่สบตากัน ความคิดถึงก็กระจายไปทั่วทุกพื้นที่ ยิ่งสมองประมวลผลระยะเวลาที่เราห่างกันไป หัวใจก็ยิ่งเรียกร้องให้ตักตวงความสุขจากเรือนร่างขาวเนียน นั่นคือเหตุผลของการหยุดการเคลื่อนไหว เพื่อยืดเวลาให้เราได้อยู่ใกล้กันนานๆ

"อย่าเก็บมันไว้เลยนะ ระบายมันออกมา..." เสียงหวานเอ่ยขึ้นแผ่วเบา สองมือที่โอบรอบคอเลื่อนลงมานาบแก้มร่างสูงเอาไว้ ริมฝีปากสีสดเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง "ลงโทษผมเลยสิ รักผมแรงๆ ให้มันสาสมกับการที่ผมปล่อยให้ความคิดถึงทำร้ายคุณ อ๊ะ อา"

แบคฮยอนคงไม่รู้ว่าการท้าทายผู้คุมปาร์คมันมีผลร้ายแรงแค่ไหน ขบกรามแน่นตอนที่คนตัวเล็กยกสะโพกขึ้นหยอกล้อกับส่วนแข็งขืน เสียวซ่านจนต้องร้องครางออกมาเสียเอง ยั่วกันขนาดนี้อย่าหวังเลยว่าปาร์คชานยอลจะปราณี

"เก็บเสียงดีๆก็แล้วกันนะครับ ที่รัก" จงใจกดเสียงพูดในประโยคสุดท้ายให้ทุ้มต่ำ เป็นจังหวะเดียวกันกับตอนที่ขาเรียวถูกจับขึ้นพาดบ่า ทั้งคู่สอดนิ้วประสานกันไว้แน่น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แต่งแต้มบนใบหน้าหล่อ ในขณะที่แบคฮยอนได้แต่กัดปากตัวเองไว้

ไม่จำเป็นต้องรออะไรอีกแล้ว ร่างสูงส่งแรงไสกายเข้าหาคนตัวเล็กอย่างไม่ออมแรง สอบสะโพกถี่รัวจนร่างน้อยไถลไปกับผืนผ้า เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังคลอกับเสียงครางกระเส่า ขยับกายตอบโต้ช่องทางที่บีบรัด

"อา อ๊ะ อ่า อึก" อกเล็กสั่นกระเพื่อมไปตามแรงกระแทก แท่งเนื้อใหญ่สอดลึกชนจุดกระสัน บยอนแบคฮยอนกำลังแย่เพราะถูกโจมตีทั้งด้านหน้าและด้านหลัง มือหยาบชักรูดแกนกายเล็กด้วยจังหวะเร็วรัวพอๆกับแรงกระทั้น นั่นทำให้แบคฮยอนเผลอเชิดหน้าร้องครางออกมาอย่างห้ามไม่ได้

เซ็กส์ที่เริ่มจากความคิดถึงได้เดินทางมาจนถึงจุดดุเดือด คนตัวเล็กไม่สนแล้วว่าเสียงครางของเขาจะดังไปถึงห้องพี่ชายหรือเปล่า เมื่อความเสียวซ่านแล่นไปทั่วร่างบยอนแบคฮยอนก็กลายเป็นแค่ คนลามกที่พร้อมจะส่งเสียงดังทุกครั้งที่คุณชานสอดแทรกกระแทกกายเข้ามา

"อาห์ ยกสะโพกขึ้นหน่อย" เมื่อพูดแบบนั้นไปแล้ว แบคฮยอนก็ต้องทำตามทุกอย่างที่คุณชานสั่ง ทันทีที่เกร็งตัวยกสะโพกขึ้น ร่างเล็กก็ต้องกัดปากต่อสู่กับความกระสันระดับสิบ คุณชานส่งแรงเข้ามาเท่าเดิมแต่เมื่ออยู่ในองศานี้มันทำให้แท่งรักสอดส่งเข้ามาได้ลึกกว่าเดิม

"อ่าส์ อา ม...ไม่ไหวแล้ว คุณชาน" ใบหน้าชื้นเหงื่อส่ายหน้าไปมา บ่งบอกว่าใกล้แตะขอบสวรรค์ คุณชานเองก็รู้หน้าที่ รีบเร่งจังหวะชักรูดลำกายเล็กพร้อมกับสอบสะโพกซอยถี่จนคนใต้ร่างบิดเร้า

"อา อาห์ อื้ม ผมรักคุณแบคฮยอน"

"อะ อา อ่าส์" หยาดน้ำข้นหนืดพวยพุ่งออกมาเลอะหน้าท้องและฝ่ามือร่างสูง คุณชานกระแทกเน้นย้ำอีกสองสามครั้งก่อนจะฉีดพ้นน้ำรักอุ่นๆเข้าไปในตัวแบคฮยอน

"ผมเอาออกให้นะ" จบประโยค คุณชานก็ค่อยๆดึงส่วนกลางลำตัวออกมา ไม่นานน้ำรักสีขาวขุ่นก็ไหลเยิ้มออกมาจากช่องทางสีหวาน เขาลุกไปหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดคราบขาวขุ่นออกจากหน้าท้องแบนราบ ก่อนจะก้มลงใช้นิ้วสอดเข้าไปคว้านเอาของเหลวออกมาจากช่องทางฉ่ำเยิ้ม

หลังจากที่จัดการทุกอย่างเสร็จ ร่างสูงก็อุ้มแบคฮยอนขึ้นมานอนบนเตียง ตามมาด้วยการหยิบผ้าห่มที่เคยผ่านการรองรับสนามรบอันเร้าร้อนขึ้นมาคลุมปิดเรือนร่างเปลือยเปล่า มุมปากได้รูปกระตุกยิ้มตอนที่เห็นสีหน้าเหนื่อยอ่อนของแบคฮยอน แสบนักจะต้องโดนแบบนี้แหละ

"ผมชอบคุณนะ เพราะยังไงตัวจริงก็ย่อมดีกว่าจินตนาการอยู่แล้ว" เกี่ยวรั้งเอวบางเข้ามากอดทันทีที่นอนลงบนเตียง บดเบียดแนบชิดคนในอ้อมกอดจนไม่เหลือช่องว่าง

"..."

"จับได้ จูบได้ แถมครางเสียงดังด้วย" เสียงหัวเราทุ้มๆดังขึ้นในลำคอตอนที่ถูกศอกกระทุ้งเข้าที่หน้าท้อง ร่างสูงกดจูบลงบนต้นคอขาวพร้อมกับคลายอ้อมกอดให้หลวมขึ้น เพื่อให้อีกคนได้หลับสบายในอ้อมอก

สองมือสอดประสานกันไว้อีกครั้ง ก่อนที่เสียงทุ้มต่ำจะดังก้องในโสตประสาท

“ทุกอย่างมันจบลงแล้ว ต่อจากนี้คงเหลือแค่เพียงความรักของผมกับคุณ”