NC 燦CHAN SPECIAL [รักของเรา]

CUT SCENE

SPECIAL

"เหรอครับ?" คนตัวสูงแย่งเครื่องดื่มมึนเมามากระดื่มรวดเดียวจนหมด ก่อนจะวางมันลงแล้วใช้แขนยันเคาน์เตอร์บาร์ไว้อย่างทีแรก "แค่เบียร์ครึ่งกระป๋องทำอะไรคุณไม่ได้หรอก จริงไหมครับคุณภรรยา?"

"ปาร์คชานยอล!!"

"ว่าไงครับ คุณปาร์คแบคฮยอน?"

แพ้...แบคฮยอนแพ้ผู้ชายที่ชื่อปาร์คชานยอลอีกแล้ว

เราสบตากันอย่างหยั่งเชิง ไม่มีใครยอมละสายตาออกไปไหน แม้กระทั่งวินาทีที่ฝ่ามือใหญ่สอดเข้าไปเคล้าคลึงส่วนนั้นของคนตัวเล็กทั้งคู่ก็ยังไม่ละสายตาออกจากกัน

"อะ...อา"

"ตื่นตัวเร็วขนาดจะให้ผมเข้าใจว่ายังไง นอกจากคุณก็มีผมอีกคนที่รู้ว่าตอนนี้ร่างกายของคุณกำลังร้องหาผมอยู่"

"อา...หยุดไล่ต้อนผมสักทีเถอะ ค...คุณชาน" แบคฮยอนพยายามจะดึงมืออีกคนออก แต่มันกลับกลายเป็นตัวเขาเสียเองที่ถูกปัดมือ "อย่าทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังกลายเป็นคนลามกได้ไหม อ๊า!"

ร่างทั้งร่างกระตุกเกร็งตอนที่อีกฝ่ายจงใจใช้นิ้วกดส่วนปลายปริ่มน้ำ แบคฮยอนพยายามจะเก็บเสียงแล้วแต่ความกระสันที่อัดแน่นอยู่ในกายบีบบังคับให้เขาต้องส่งเสียงออกมา

"ลามกอะไรกัน คนทั้งโลกเขาก็มีอารมณ์กันทั้งนั้น" จบประโยคฝ่ามือใหญ่ก็ออกแรงรูดรั้งแกนกายเล็กอีกครั้ง "วันหลังถ้ารู้สึกแบบนี้อีกให้รีบบอกผม เข้าใจไหมครับ"

"จะให้ผมพูดว่ายังไง ให้บอกคุณว่าผมกำลังมีอารมณ์แบบนี้น่ะเหรอ ผมไม่ทำหรอก"

"ถ้าไม่พูด คุณก็ต้องทนให้ไหว" การกระทำทุกอย่างหยุดชะงักทันที แม้ว่าด้านนอกจะมีเสียงฟ้าฝนแต่คนด้านในก็ยังได้ยินเสียงหอบหายใจของคนตัวเล็ก

บยอนแบคฮยอนเงยหน้าขึ้นสบตากับคนที่ยืนอยู่ ในขณะที่สมองก็กำลังประมวลความคิดว่าจัดการกับสถานการณ์ในตอนนี้อย่างไร ปฏิเสธไม่ได้ว่านาทีนี้เขาไม่อยากหยุด แต่จะทำอย่างไรให้ทุกอย่างมันกลับมาเป็นไปในทิศทางที่ต้องการได้โดยที่เขาไม่ต้องพูดหรือขอร้องคุณชานจนต้องรู้สึกกระดากอาย

มันไม่ง่ายเลยกับการรวบรวมความกล้าแล้วยกแขนขึ้นคล้องคออีกฝ่ายให้โน้มลงมารับจูบ แบคฮยอนจะไม่ยอมพูดแต่เขาจะไม่ยอมทนเช่นกัน

กลีบปากบางบดเบียดริมฝีปากได้รูป เอียงเอนปรับองศาจนสามารถสอดลิ้นชื้นแฉะเข้าไปได้ เพราะรู้ดีว่าถ้าเริ่มต้นจากจุดอื่นคุณชานจะต้องร้องท้วงเขาแน่ๆ ทางที่ดีคือต้องปิดปากร่างสูงเอาไว้

ใครจะเชื่อว่าตอนนี้บยอนแบคฮยอนกำลังล้วงมือเข้ามาในกางเกงนอนของคุณชาน มือเล็กลูบไล้ส่วนอ่อนไหวตามความยาว ในขณะที่ปากก็ยังคงทำหน้าที่ของมันต่อไป สองมือใหญ่ยังคงค้ำยันไว้ที่เคาน์เตอร์บาร์ตามเดิม ราวกับไม่อยากขัดใจคนที่อารมณ์กำลังพุ่งสูง

"คุณกำลังโกงอยู่นะแบคฮยอน อาห์" เมื่อริมฝีปากเป็นอิสระ ปาร์คชานยอลก็ตำหนิแบคฮยอนทันที เขาไม่ใช่ไก่อ่อนที่จะตามเกมไม่ทัน รู้ดีว่าแบคฮยอนตั้งใจทำให้เขามีอารมณ์เพื่อที่จะได้ไม่ต้องขอร้องให้เสียฟอร์ม

"แต่มันก็ทำให้ผมชนะไม่ใช่เหรอ?" มือเล็กขยับรั้งรูดแกนกายใหญ่ด้วยจังหวะเร็วรัว ก่อนจะปรับระดับให้ช้าลง ทำเอาคนที่ยืนอยู่แทบยืนไม่ไหว

"คนชนะก็ต้องได้รับรางวัลสินะครับ" ชอบจริงๆเวลาที่คนตัวเล็กเงยหน้าสบตากับเขาอย่างคนอวดเก่ง อีกไม่นานแบคฮยอนก็จะได้รู้ว่ารางวัลของคนชนะคืออะไร "หวังว่าคุณจะไม่รังเกียจรางวัลจากคนขี้แพ้อย่างผม"

เรือนร่างบางถูกยกให้ขึ้นไปนั่งบนเคาน์เตอร์บาร์เล็กๆ ก่อนที่คนตัวสูงจะแทรกตัวเข้ามาอยู่ตรงกลางระหว่างขาของแบคฮยอน

สายฝนหรือคลื่นทะเลก็ไม่อาจรุนแรงเท่าความต้องการที่อัดแน่นในอก เพราะห่างหายจากการทำกิจบนเตียงไปนานกว่าครึ่งเดือนทำให้เซ็กส์ครั้งนี้ดูเย้ายวนกว่าปกติ แบคฮยอนไม่เคยแสดงอาการออกมาตรงๆว่ากำลังถูกความต้องการคุกคามจนทนไม่ไหว มีเพียงครั้งนี้เท่านั้นที่คนตัวเล็กยกขาขึ้นตั้งชันกับเคาน์เตอร์บาร์ทันทีที่กางเกงนอนและชั้นในถูกถอดออกไป

ปาร์คชานยอลก้มลงป้อนจูบให้รางวัลคนเก่ง ก่อนจะชำแรกก้านนิ้วเข้าไปในช่องทางด้านหลัง แช่คาไว้แบบนั้นได้ไม่นานก็เริ่มขยับเข้าออกอย่างเนิบนาบ พลางดึงชายเสื้อขึ้นไปให้คนตัวเล็กกัดไว้

"เค้กอร่อยไหมครับ?" ถามพร้อมกับเร่งจังหวะนิ้วมือให้เร็วขึ้น ราวกับต้องการเร่งเร้าให้อีกฝ่ายรีบตอบคำถาม

"อื้อ" เพราะกัดชายเสื้ออยู่แบคฮยอนจึงทำได้แค่พยักหน้าตอบ หากแต่คุณชานคงไม่รู้ว่าเสียงตอบรับเมื่อสักครู่นี้ไม่ใช่คำตอบ แต่เป็นเสียงครางต่างหาก

ดวงตาคู่สวยมองตามส้อมที่มีครีมเค้กติดอยู่ ก่อนจะกัดชายเสื้อไว้แน่นเพราะตอนนี้คุณชานกำลังปาดครีมเค้กไปบนอกของเขา หน้าท้องแบนหดเกร็งทุกครั้งเวลาที่ส้อมเย็นๆปาดโดนยอดอก

"!!!" เสียงชื้นแฉะทั้งด้านล่างและด้านบนดังปนกันมัวไปหมด เมื่อจุดไหวต่อสัมผัสถูกโจมตีพร้อมกัน บยอนแบคฮยอนก็แทบจะชันขาต่อไปไม่ไหว ในขณะที่ยอดอกชูชันถูกเรียวลิ้นตวัดเลียกินครีมเค้ก ช่องทางด้านหลังก็ต้องรับมือกับก้านนิ้วที่สอดเพิ่มมาอีกหนึ่งนิ้วจนเริ่มรู้สึกคับแน่น

"อา อ๊ะ" เสียงครางกระเส่าดังขึ้นทุกครั้งที่คุณชานตวัดลิ้นวนไปรอบๆยอดอก ปาดเลียครีมจนไม่เหลือให้เห็น

"อร่อยจริงๆด้วย" เรียวนิ้วค่อยๆถอดออกมาช้าๆ เรียกเสียงหอบหายใจของคนตัวเล็กได้เป็นอย่างดี "ลงมายืนข้างล่างสิ"

เมื่อคนตัวเล็กยอมลงมายืนบนพื้นพร้อมกับหันหลังและโน้มตัวพิงเคาน์เตอร์บาร์อย่างรู้งาน ชานยอลก็ไม่ลืมที่จะจุมพิตไปบนกลุ่มผมนิ่มเพื่อให้รางวัลคนเก่งของเขา ก่อนจะก้มลงถอดกางเกงออกไปให้พ้นทาง

เรามีอะไรกันหลายครั้งแล้วก็จริง แต่บยอนแบคฮยอนก็ไม่เคยชินกับความรู้สึกแบบนี้เสียที มือเล็กที่กำลังรูดรั้งแกนกายถูกรวบไว้ด้านหลัง ขณะเดียวกันคนด้านหลังก็ดันแกนกายแข็งขืนบดเบียดกับร่องสะโพกอวบโดยไม่ยอมใส่เข้าไปสักที

"อยากได้รางวัลรึยังครับคนเก่ง?" มือหนาแหวกสะโพกนิ่มออกเพื่อให้แท่งเนื้อดันเข้าไปจนชิดช่องทางสีหวาน ถูไถอยู่แบบนั้นจนคนตัวเล็กเริ่มไม่พอใจ
ไม่แน่ใจแล้วว่าใครกันแน่ที่เป็นฝ่ายแพ้ แบคฮยอนรู้สึกเหมือนถูกต้อนให้จนมุม เขาไม่สามารถอดทนกับความต้องการที่เพิ่มมากขึ้นเพราะคุณชานได้อีกต่อไป ต่อให้หลังจากผ่านคืนนี้ไปแบคฮยอนจะต้องโดนกล่าวหาว่าเป็นคนลามกก็ยอม

เจ้าของดวงตาสีคมเข้มถูกดันให้นั่งลงบนเก้าอี้ แบคฮยอนวางมือข้างหรึ่งไว้บนไหล่กว้าง ก้มหน้าลงมองแกนกายใหญ่แล้วใช้มือจับให้มันตั้งตรงพร้อมกับขยับกายให้สวนนั้นตรงกับช่องทางด้านหลัง

"อึก อ๊ะ" ทันทีที่กดสะโพกลงมา ร่างเล็กก็ต้องอดทนกับความคับแน่น ซึ่งไม่ต่างไปจากคนตัวสูงที่ต้องข่มใจตัวเองไม่ให้กระแทกแรงสวนกลับขึ้นไป

"อาห์ ถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ผมคุณห้ามทำแบบนี้เด็ดขาด" สองมือใหญ่ช่วยประคองสะโพกกลมกลึงตอนที่คนบนตักเริ่มขยับกายขึ้นลง

"ผมต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายพูดคำนี้...อ่ะ" ร่างน้อยผวายกแขนขึ้นคล้องลำคอแกร่ง ร่างทั้งร่างสั่นเคลื่อนเลื่อนขึเนลงตามแรงกระแทกที่อัดส่งมาจากคุณชาน "ช่วงที่เราไม่ได้ทำแบบนี้ด้วยกัน ค...คุณแอบไปทำกับใครรึเปล่า"

"ทำไมครับ หึงผมเหรอ?" แบคฮยอนซุกหน้าลงกับไหล่กว้างก่อนจะอ้าปากกัดต้นคออีกคนจนขึ้นรอย แต่ถึงอย่างนั้นคนตัวสูงก็ยังไม่ยอมผ่อนแรงลงเลยแม้แต่นิด

"ตอบผมมา! อ๊า"

"ในเมื่อผมมีของเพชรล้ำค่าอยู่ในมือแล้ว..." ฝ่ามืออุ่นแทรกเข้าไปกอบกุมแกนกายเล็ก ออกแรงรูดรั้งเบาๆก่อนจะเอียงหน้ามากระซิบที่ข้างหูคนรัก "ผมจำเป็นต้องไปหาก้อนดินข้างนอกด้วยเหรอ?"

"อ๊า อะ ค...คุณชานเบาหน่อย"

"อา...แย่หน่อยนะพอดีผมเป็นสามีที่ค่อนข้างดื้อเสียด้วยสิ" จบประโยคปาร์คชานยอลก็หยุดการเคลื่อนไหวกลางอากาศ ก่อนจะส่งแรงกระแทกอัดสวนจนส่วนปลายแข็งขืนกระทบจุดกระสัน

"อ๊ะ จะฆ่า ก...กันเลยรึไง อา อ๊า" เสียงครางกระเส่าดังปะปนกับเสียงฝนจากด้านนอก ทางเดียวที่จะหยุดปาร์คชานยอลได้คือเขาต้องเป็นฝ่ายคุมเกมเท่านั้น ร่างเล็กร่อนสะโพกบนตักคนใต้ร่าง ก่อนจะประคองใบหน้าคมเอาไว้พร้อมกับกดจูบลงไปหนักๆ

ไม่ใช่แค่ปาร์คชานยอลหรอกที่รู้ว่าต้องทำอย่างไรแบคฮยอนถึงจะกลายเป็นลูกแกะตัวน้อย แบคฮยอนเองก็รู้วิธีกำราบราชสีห์ให้เชื่องราวกับลูกแมวเหมือนกัน

รสจูบดูดดื่มช่วยให้เราใกล้ชิดกันและเว้นระยะให้สมองได้ไตร่ตรองว่าตลอดเวลาที่เราทะเลาะกันมันมีข้อดีอะไรบ้าง สุดท้ายทั้งคู่ก็พบว่ามีข้อเสียมากกว่า อวัยวะชื้นแฉะตวัดเกี่ยวพันแลกเปลี่ยนความหวาน ราวกับต้องการให้ความข้องใจที่เกิดขึ้นละลายหายไปกับจูบครั้งนี้

แบคฮยอนฟุบหน้าลงกับเคาน์เตอร์บาร์ตอนที่คุณชานแหวกเนื้อนิ่มออกพร้อมกับสอดใส่ส่วนแข็งขืนเข้ามาอีกครั้ง สองแขนแกร่งรั้งเอวบางเข้าหาตัวทุกครั้งที่กระแทกกระทั้นส่งแรงเข้าไป คงไม่ต้องบอกว่าตอนที่สายตาจับภาพลำกายใหญ่ขณะชำแรกเข้าไปในช่องทางอ่อนนุ่ม ปาร์คชานยอลรู้สึกดีมากแค่ไหน

"อยู่ในท่ายืนแบบนี้มันดีไหม แบคฮยอน?"

"อา ย...หยุดพูดนะ อื้อ อ๊า"

"ร้องไม่หยุดแบบนี้ผมจะถือว่าคุณชอบมัน"

"ปาร์คชานยอล!!"

เสียงหัวเราะทุ้มๆดังคลอสลับกับเสียงร้องครางสุขสม มือใหญ่แทรกเข้าไปกอบกุมส่วนนั้นของคนรักเอาไว้ ก่อนจะออกแรงรูดรั้งสลับกับการแกล้งกดส่วนปลายเป็นระยะ ส่วนมือข้างที่ว่างก็สอดไปใต้เสื้อลูบไล้หมุนวนยอดอกแข็งตึงจนคนถูกกระทำร้องครางเสียงหลง

"เรียกอีกสิ เรียกชื่อผมอีก อ่า อาห์"

"ช...ชานยอล อ๊า"

ร่างสูงเอื้อมมือไปจับขอบเคาน์เตอร์บาร์เอาไว้พลางสอบสะโพกเร่งจังหวะจนเรือนร่างเล็กสั่นคลอนไม่หยุด ไม่นานความกระสันก็แล่นไปทั่วร่างพร้อมกับปลดปล่อยของเหลวสีขุ่นเข้าไปในตัวคนรัก คุณชานใช้แขนสอดใต้ข้อพับขาข้างซ้ายของแบคฮยอนก่อนจะยกขึ้นพลางดึงส่วนกลางลำตัวออกมาช้าๆจนของเหลวขุ่นข้นไหลเยิ้มลงมาเลอะต้นขาขาว 

             "ไหวไหมครับ ถ้าผมจะขอให้รางวัลคุณอีกสักครั้ง...บนเตียง"